- მი, - თქვა ბებიამ, - რამდენჯერ მითქვამს, წადი და კარი გააღე, როცა აკაკუნებენ - მეთქი! რატომ დააფინე ხალიჩა კართან? როდის მოვისვენებ, ნეტავ, შენს ხელში.

ბებია ძალიან მოხუცი და საშინლად ბრაზიანი იყო. დიდი, თეთრი ღამის პერანგი ეცვა. ოთახი გადაჭრა, შემოსასვლელი კარი გამოაღო და თქვა:

- საღამო მშვიდობისა.

- საღამო მშვიდობისა, - მიუგო ჰომზას მამამ, - უკაცრავად, რომ გაწუხებთ. შემთხვევით ჩემი შვილი ხომ არ გინახავთ, შუათანა...

- ტახტის ქვეშაა, - დაიყვირა პატარა მიმ.

- გამოდი, - უთხრა მამამ ჰომზას, - შენზე აღარ ვბრაზობ.

ჰომზა ტახტის ქვეშიდან გამოძვრა. არც მის შეხედა, არც - ბებიას, კიბეზე ჩაირბინა და სიბნელეს შეერია. მამა ხმაამოუღებლად მიჰყვებოდა გვერდით.