ჩემმა ტოლმა ბიჭმა, სწორედ ისეთივე შავმა და ტანსაცმელშემოძენძილმა, როგორიც პაიკის მოწაფეები იყვნენ, ჩვენი ფურგონის ბორბლების ხმა რომ მოესმა, მოგვაშურა და ცხენი აღვირით დაიჭირა. მისტერ ბელჩერი ფურგონიდან გადმოვიდა, მე შიგ დამტოვა.

- ნება მიბოძეთ, ჩამოსვლაში გიშველოთ, ბატონო, - თავაზიანად მომმართა საკვამურის მწმენდელმა ბიჭმა. - თუმცა, არა, უმჯობესია, თავად ბატონმა გადმოგიყვანოთ, თორემ ჩემი ხელებით ტანსაცმელს დაგისვრით.

- რომელი ბატონი ეს არის, შე ჩერჩეტო, ახალი მოწაფეა! - გაიცინა მისტერ ბელჩერმა.

- ახალი მოწაფე? შენ რა, დიკ, ჭკუაზე ხომ არ შეიშალე, რაში გჭირდებოდა ახალი მოწაფე?

ეს სიტყვები ერთმა ძონძროხა, უსუფთაოდ ჩაცმულმა ქალმა შეგვაგება, რომელსაც გაწეწილ თმაზე ფერად-ფერადი ლენტებით გაწყობილი ჩაჩი ეხურა, ყურებზე კი საყურეები უბრჭყვიალებდა. მაშინვე შევიცანი: იგი მისის უინკშიპის და იყო.

- მჭირდებოდაო? მე არაფერშიც არ მჭირდებოდა, - ჩაიბუზღუნა მისტერ ბელჩერმა. - იძულებული ვიყავი, წამომეყვანა, რომ შენი დაიკო არ გამენაწყენებინა. შინ შევიდეთ, ყველაფერს გეტყვი.

შემდეგ ბიჭს მიუბრუნდა, ჩემზე მიუთითა და უთხრა:

- წაიყვანე, სემ, სამზარეულოში, შენთან იყოს, როცა დამჭირდება, დავუძახებ.