იყო და არა იყო რა, იყო ერთი რძალ-მაზლი. მაზლი ძალიან ზარმაცი იყო: მთელ დღეს ბუხართან იჯდა, ხელში ჩხირი ეჭირა და ნაცარს ქექავდა, ამიტომ დაარქვეს ნაცარქექია. რძალი ეუბნებოდა: 

- კაცო, აქეთ მოდექ, იქით მიდექ, იმუშავე და ოჯახში რამე შემოიტანე, თორემ დავიღალე, მე შენი რჩენის თავი არა მაქვსო!

ნაცარქექია რძლის სიტყვებს ერთ ყურში შეუშვებდა, მეორიდან გამოუშვებდა, ისევ სულ ბუხართან იჯდა და გარეთაც კი არ გადიოდა.