გავიდა წლები. რაპუნცელი ლამაზი ქალიშვილი დადგა, თუმცა თმა გამორჩეულად ლამაზი ჰქონდა: ოქროსფერი დალალები მზესავით უბრწყინავდა და უსწრაფესად ეზრდებოდა: ჯერ მხრებზე ეყარა, მერე წელზე სცემდა, მერე კოჭები დაუფარა.

კოჭებსაც რომ გასცდა, რაღას იზამდა რაპუნცელი: ნაწნავი თავზე შემოიხვია, რომ თმა ფეხებში არ გაჰბლანდვოდა.

„ეს გოგო მეტისმეტად გალამაზდა, - გაიფიქრა ერთ დღეს კუდიანმა, როცა იატაკის ხეხვაში გართულ რაპუნცელს დააკვირდა, - თუ სიფრთხილე არ გამოვიჩინე, მოვა ვინმე თვალტანადი ყმაწვილი, შეიყვარებს და მოახლე აღარ მეყოლება.“

ადგა და რაპუნცელი უღრან ტყეში მდგარ მაღალ კოშკში გამოკეტა.