ზაფხულობით მოფრინდებოდა ხოლმე ბეღურა ბეღურაშვილი მდინარის პირას და დაიძახებდა:

- ჰეი, ძმაო თევზო თევზიანიძევ, გამარჯობა, როგორა ხარ?

- არა მიშავს რა, ვცხოვრობ, - უპასუხებდა თევზი თევზიანიძე, - მობრძანდი, მეწვიე, ძმაო, საუცხოოა, ღრმად თუ ჩაიყურყუმალავებ წყალში, ძირს წყალი წყნარად დგას, არ ინძრევა. მიირთვი ყოველნაირი წყლის ბალახი, გნებავს - ბაყაყის კვერცხები, რამდენიც გინდა - წყლის ჭიაღუა...

- მადლობელი ვარ, ძმაო, გესტუმრებოდი, მაგრამ წყლის მეშინია, უმჯობესია, შენ მესტუმრო, აი, ჩვენი სახლის სახურავზე. რამდენიც გინდა, იმდენ ხილს მოგართმევ, მთელი ბაღი ჩემს განკარგულებაშია.